In deze gedichten kwamen ergens in 2007 eigenlijk enkele ideeën samen:

Ik raakte gefascineerd door het brailleschrift na een bezoek aan het Muzieum. Het witte voelbare reliëf, van het witschrift dat braille heet, onleesbaar voor mij als ziende. De systematiek van zes punten per teken, voldoende combinatiemogelijkheden voor alle letters en cijfers, maar niet voor zoiets persoonlijks als een handtekening. Een blinde schrijft met een machine, niet met een pen of potlood. Ik keek naar dit witschrift alsof het reliëfschilderijen waren en voelde met mijn handen. Kon ik de puntjes wel onderscheiden, kon ik letters herkennen?

Dan het idee dat ik al langer had om iets met mijn gedichten te doen. De twijfel. Dan weer wilde ik ze wel publiceren, dan weer niet. Wilde ik eigenlijk wel dat ze gelezen werden? Ja en nee. Het bleef lang nee, het was te intiem. Het werd een voorzichtig ja. Maar dan niet zomaar open en bloot als kale tekst en zeker niet in een oplage, dat leek niet gepast. Ik stopte ze liever weg, verborgen in braille, onleesbaar voor de meeste mensen. De twijfel werd het idee…

Het andere idee was om een voelschilderij te maken. Dit ontstond uit het feit dat ikzelf altijd mijn schilderijen aanraak, tijdens het schilderen, maar ook als ze af zijn. Voelen of de verf droog is of gewoon voelen hoe het schilderij voelt. Voelen betekent voor mij contact maken. Dat wilde ik delen met de toeschouwer.

Ik heb enkele kleine gedichten uitgezocht om een "verborgen gedicht" van te maken. Om ze toch leesbaar te maken voor zienden zette ik de "vertaling" in zwartschrift (verborgen) op de achterzijde.

Geniet ervan!